Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Καθυστερημένη λύτρωση (μια ιστορία της Ρίτας #1)

Μέσα σε όλο αυτό το χάος που ζούσε, ένοιωσε ένα βράδυ την ανάγκη να μιλήσει στη Ρίτα, να της πει πόσο την είχε πεθυμήσει. Δεν είχε, όμως, το τηλέφωνό της, ούτε κάποιο άλλο στοιχείο επικοινωνίας. Η ανάγκη, όμως, φούντωνε μέσα του. Αποφάσισε, λοιπόν, να πάρει την πρώτη τυχούσα, απλά και μόνο για να πει όλα αυτά που ένοιωθε σε έναν άλλον άνθρωπο. Ο κλήρος έπεσε σε μια συνάδελφό του από τη δουλειά. Την πήρε και της τα είπε όλα: «Σε αγαπώ, μου λείπεις, σε σκέφτομαι συνέχεια». Ένοιωσε να ξαλαφρώνει, έστω κι αν δεν τα είχε πει εκεί που έπρεπε. Ακολούθησε σιγή. Τελικά, η γυναίκα μίλησε: «Μου είναι, βέβαια, ξαφνικό όλο αυτό, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως κι εγώ νοιώθω το ίδιο. Έρχομαι από εκεί να τα πούμε». Του έκλεισε το τηλέφωνο, στέλνοντάς του ένα φιλί. Ήταν το χειρότερο μπλέξιμο της ζωής του. Απόμεινε με το τηλέφωνο στο χέρι και το στόμα ανοιχτό για κάνα πεντάλεπτο. Μα, ξαφνικά, το τηλέφωνο χτύπησε – ένας άγνωστος αριθμός. Ο φίλος μας το σήκωσε, και τότε ακούστηκε εκείνη η γνωστή, η θεία φωνή:
-Η Ρίτα είμαι.
Η λύτρωση είχε αργήσει ένα πεντάλεπτο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου