Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ρίτα # 6

Εξ όσων θυμόταν, ο Κάγκνεϊ και η Χέϊγουορθ δεν είχαν παίξει μαζί σε καμιά ταινία, αλλά καταλάβαινε απόλυτα το ζουμί του στίχου, ειδικά εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, που είχε μπροστά του μια τόσο ωραία Ρίτα.
            Μόλις του είπε το όνομά της, δεν βρήκε τίποτα πιο έξυπνο να της πει εκτός από αυτόν τον στίχο ακριβώς.
            -Βέβαια, συμπλήρωσε, γεμάτος σιγουριά, οι δυο τους δεν παίξανε ποτέ σε καμιά ταινία.
            -Κάνεις λάθος, του αντέτεινε. Παίξανε μαζί στο Strawberry Blonde του 1941. Όχι ακριβώς το νουάρ που ίσως είχε υπόψιν του ο Δεληβοριάς, αλλά θα έπρεπε να σου αρκεί.
            -Μου αρκεί, μου αρκεί. Να σε κεράσω ένα ποτό;
            -Αν μου γράψεις κι εσύ έναν τέτοιο στίχο…
            -Στίχο; Δεν έχω γράψει ποτέ στη ζωή μου στίχους.
            Ανασήκωσε τους ώμους της.
            -Τότε, λυπάμαι.
            Δεν ήθελε να φανεί πιεστικός κι έτσι απομακρύνθηκε.
            Κι όμως, όλο το υπόλοιπο βράδυ σκεφτόταν ποιες λέξεις θα μπορούσε να της αφιερώσει. Τελικά, καθώς η κοπέλα μαζί με την παρέα της κατευθυνόταν προς την έξοδο του μπαρ, εκείνος τη σταμάτησε και της είπε:
            -Ακόμα και τώρα, που είμαι πίτα/καμιά πιο όμορφη απ̕  τη Ρίτα.
            Η κοπέλα χαμογέλασε σιβυλλικά.
            -Καλά, ό,τι πεις, του απάντησε τελικά. Καληνύχτα.
            Συναντηθήκαν μετά από εβδομάδες στο ίδιο μπαρ. Εκείνος έκανε ότι δεν την ήξερε. Η Ρίτα τού χαμογελούσε όλο το βράδυ από μακριά, αλλά μάλλον διφορούμενα.
            Τελικά βρέθηκαν μετά από ώρα ταυτόχρονα στον προθάλαμο της τουαλέτας.
            -Με θυμάσαι; του είπε.
            -Ναι, αναγκάστηκε να παραδεχτεί εκείνος.
            -Τελικά, πρέπει να ομολογήσω ότι το δίστιχό σου δεν ήταν και τόσο κακό.
            -Α, οκέι, έκανε εκείνος, ελαφρώς μπερδεμένος.
            Ο προηγούμενος από αυτόν βγήκε από το λουτρό. Ο όψιμος ποιητής αποφάσισε να μπει, νεύοντας προηγουμένως ακαταλαβίστικα στην κοπέλα. Εκείνη δεν είπε τίποτα.
            Όση ώρα ήταν μόνος του στο λουτρό, κατάλαβε πως είχε φερθεί βλακωδώς. Η Ρίτα, παρά την πρώτη αποτυχία, είχε δείξει τελικά ενδιαφέρον. Όταν έβγαινε, θα της μιλούσε.
            Όταν τελικά βγήκε, έπλυνε βιαστικά τα χέρια του κι έσπευσε προς τον κυρίως χώρο του μπαρ.

            Αλλά η Ρίτα δεν ήταν πια εκεί. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου