Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Ρίτα # 22

Ήρθα να πάρω κάποια πράματα και θα φύγω. Έτσι θα της πω, μόλις την αντικρύσω. Δεν είναι, όμως, αυτό που θέλω. Αυτό που θέλω είναι να μείνω εκεί. Ναι, θα μπαστακωθώ στο σπίτι της. Καθιστική διαμαρτυρία, μέχρι να με δεχτεί πίσω. Στο διαμέρισμά μας – το διαμέρισμά της, πλέον. Ή έξω, στον δρόμο. Να με βλέπουν οι περαστικοί και να μου κάνουν συμπαράσταση. Ίσως να μείνω για πάντα εκεί. Να γίνω μια ανθρώπινη εγκατάσταση. Ναι, έτσι θα γίνει. Θα γίνω γνωστός σε όλον τον κόσμο. Θα έρχονται και θα μου παίρνουν συνεντεύξεις. Θα έρχονται από όλον τον κόσμο να με δουν. Και μετά… ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει! Θα περιμένουν να δουν τι θα κάνω στη συνέχεια. Κι εγώ δεν θα τους απογοητεύσω. Θα παρουσιάσω ένα καινούριο έργο τέχνης, ακόμα πιο σπουδαίο, ακόμα πιο εντυπωσιακό, ακόμα πιο ανθρώπινο. Κι αυτό θα με κάνει ακόμα πιο γνωστό – θα με κάνει διάσημο. Θα ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο, κάνοντας εκθέσεις, γνωρίζοντας κόσμο, ωραίες γυναίκες, πίνοντας τις ακριβότερες σαμπάνιες. Σύντομα, το Χόλυγουντ θα μου χτυπήσει την πόρτα. Θα μου προτείνουν να γυρίσω ταινίες, διαλέγοντας τις πιο ωραίες πρωταγωνίστριες. Η Ρίτα θα σκάσει από το κακό της. Θα μετανιώσει, αλλά θα είναι πια αργά. Δεν θα μπορεί να έρθει πια σε επαφή μαζί μου. Θα είμαι υπερβολικά διάσημος για να μπορέσει να έρθει σε επαφή μαζί μου μια κοινή θνητή.

Ωχ, αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Όχι, όχι, άμα είναι έτσι δεν αξίζει τον κόπο. Άμα είναι να μην μπορώ να μιλήσω με τη Ρίτα, δεν τη θέλω τη διασημότητα. Καλύτερα να κάτσω σπίτι μου, να πνίξω τον πόνο μου στο ουίσκυ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου