Δισκοφρένεια: Sun Kil Moon - Benji

Ακούγοντας το Transformer του Λου Ριντ, λίγο μετά τον θάνατό του, πίστευα πως δεν θα γραφτεί ξανά ένας δίσκος τόσο γεμάτος από «ζωντανούς» χαρακτήρες, τόσο πλήρης σε ανθρώπινες ιστορίες – μέχρι που άκουσα το Benji του Sun Kil Moon. Δεν συγκρίνω τους δύο δίσκους, ούτε προσπαθώ να αμφισβητήσω την ιστορική αξία του δεύτερου σόλο δίσκου του Λου Ριντ – απλά προσπαθώ να τονίσω την κυριαρχία του στοιχείου της ανθρωπιάς στον καινούριο δίσκο του Μαρκ Κόζελεκ. Το Benji είναι γεμάτο από αναφορές του Κόζελεκ σε ανθρώπους που γνώρισε, σε ιστορίες που έζησε, τόσο απλές και όμως τόσο συνταρακτικές που δεν θα μπορούσε να τις έχει επινοήσει (έτσι μου αρέσει να πιστεύω, τουλάχιστον).

            Στο Benji, οι στίχοι είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Αυτό σημαίνει, ευτυχώς ή δυστυχώς, πως στα περισσότερα τραγούδια η μουσική περνά σε δεύτερη μοίρα, πως αποτελεί απλά το πρόσχημα για να αφηγηθεί ο Κόζελεκ τις ιστορίες του. Οι μελωδίες δεν είναι κακές, αλλά είναι απλώς τόσο καλές ώστε να μην ενοχλούν. Αυτό που δείχνει να έχει σημασία για τον δημιουργό είναι να πει αυτά που έχει να πει.

            Δεν ξέρω τι τον ώθησε σε μια τέτοια εξομολογητική διάθεση, σε μια τέτοια α λα Προυστ επανεξέταση της ζωής του και των ανθρώπων που πέρασαν από αυτή, αλλά είναι παρήγορο το ότι βρήκε το θάρρος να φέρει το όλο σχέδιο σε πέρας. Από τον δίσκο παρελαύνουν χαρακτήρες όπως η δεύτερη ξαδέρφη του η Carissa (στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου), μια γυναίκα που ζούσε μια κανονική ζωή αλλά πέθανε εντελώς ξαφνικά και για την οποία ο Κόζελεκ θέτει στόχο να κάνει το όνομά της γνωστό, ο πατέρας και η μητέρα του, η μεν για τη στοργή της ο δε για τα μαθήματα που του δίδαξε, η Micheline, που το μυαλό της δεν δούλευε τόσο γρήγορα, και που ο πρώτος της γκόμενος της έκλεψε όλα τα λεφτά της Πρόνοιας, ο Μπρετ που έπαθε ανεύρυσμα από τραβηγμένο νεύρο, λόγω του τρόπου που κρατούσε τις μπαρέ συγχορδίες στην κιθάρα, ο ανάπηρος Μπίλυ που έμαθε στον Κόζελεκ τον σεβασμό, οι πρώτοι του δάσκαλοι στην κιθάρα, το παιδί που ο Κόζελεκ έσπασε στο ξύλο στο σχολείο – γεγονός για το οποίο, όπως λέει, μετανιώνει και θα μετανιώνει όλη του τη ζωή -, ο αλμπίνος που κάθισε δίπλα του στο νηπιαγωγείο κι ο Κόζελεκ έβαλε τα κλάματα (μέχρι που ο πατέρας του τού έβαλε να ακούσει το “They Only Come Out At Night” του Edgar Winter), ο άνθρωπος που πρόσφερε στον Κόζελεκ το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο, η γιαγιά του που υπέφερε στον πρώτο της γάμο αλλά όχι και στον δεύτερο και που τα παιδιά της τής στάθηκαν όταν οι γιατροί της διέγνωσαν καρκίνο, οι δίσκοι που άκουσε, οι ταινίες που είδε, τα τραγούδια που έγραψε και τόσες άλλες λεπτομέρειες. Μία ολόκληρη ζωή περνά από μπροστά μας με τον πιο λιτό, τον πιο ουσιώδη τρόπο.

            Ένας πλούσιος δίσκος.