Για το bullying και πάλι

Υποκριτικά, όπως το συνηθίζει, η ελληνική τηλεόραση (και, κατ’ επέκτασιν, η ελληνική κοινωνία) ανακάλυψε πρόσφατα, με αφορμή την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη – ο οποίος, απ’ ό,τι φαίνεται, βρέθηκε τελικά νεκρός - το φαινόμενο του bullying. Τηλεπαρουσιαστές και τηλεπαρουσιάστριες, δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας, που επιδίδονται καθημερινά και ανελλιπώς σε ένα άλλο είδος εκφοβισμού, ο οποίος έχει να κάνει επίσης με τη διαφορετικότητα, αλλά και τη διασημότητα και την προσωπική ζωή, όπως επίσης και με την καταστροφολογία γύρω από την κρίση (που τι άλλο συνιστά, από μαζικό συναισθηματικό και ψυχολογικό εκβιασμό), ανακάλυψαν ξαφνικά ένα φαινόμενο που υπάρχει εδώ και δεκαετίες και στην ελληνική κοινωνία, πολύ πριν ο όρος bullying εισαχθεί στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, και όχι μόνο στα σχολεία. Ασχολούνται με την εξαφάνιση, καλούν ψυχολόγους, διατείνονται πως συμπάσχουν, όλα αυτά μέχρι η υπόθεση να ξεχαστεί και να απασχολήσει κάτι άλλο την επικαιρότητα. Δεν μιλούν, βέβαια, ποτέ για τις ρίζες του προβλήματος, για το τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα μίσος για το διαφορετικό, για τους διεφθαρμένους πολιτικούς που βασίζονται στους τραμπούκους, για τους μισαλλόδοξους εργοδότες, για τους σκοταδιστές παπάδες, για τα στερεότυπα μίσους που αναπαράγονται καθημερινά μέσα ακριβώς από τα ΜΜΕ που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αυτού του είδους υπηρετούν. Έτσι δρουν αυτοί οι άνθρωποι. Εμείς οι υπόλοιποι, όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Πρέπει να σταθούμε απέναντι στο φόβο και το φασισμό, που είναι πλατιά απλωμένος και βαθιά ριζωμένος σε αυτήν εδώ τη χώρα. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των ανθρώπων, οποιασδήποτε ηλικίας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, που περνούν αυτή την κόλαση σε σχολεία, εργασιακούς και δημόσιους χώρους, μικρές κοινότητες. Μόνο έτσι, με την αλληλεγγύη και την εγρήγορση, θα μπορέσουμε να παλέψουμε αυτό το φαινόμενο και τα βαθύτερα αίτιά του.