Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Αντίο, αντικειμενικότητα

Είδα πριν λίγη ώρα στην τηλεόραση -καθυστερημένα και τυχαία- την περιβόητη επίπληξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου προς τον αστυνομικό. Η επίπληξη αυτή, εκτός του ότι δεν θα μπορούσε καν να χαρακτηριστεί τέτοια, καθώς εκτυλίχτηκε σε πολύ ήπιο τόνο και από τις δύο πλευρές, αφορούσε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, αυτό της έλλειψης πρόσβασης προς τη Βουλή εξαιτίας των αστυνομικών οχημάτων και την παράλειψη της Αστυνομίας να ενημερώσει την αρμόδια υπηρεσία του Κοινοβουλίου ως προς αυτό. Άρα το όλο συμβάν αφορούσε εκατό τοις εκατό τη δικαιοδοσία της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Το θέμα είναι πως στο ρεπορτάζ κατά το οποίο προβλήθηκε το footage από τη συνδιαλλαγή Κωνσταντοπούλου-αστυνομικού κυριαρχούσαν, όλως τυχαίως, οι δηλώσεις διαφόρων εκπροσώπων των εργαζομένων της αστυνομίας, ένα άνευ προηγουμένου εγκώμιο στον περί ου ο λόγος αστυνομικό (ίσως και να το αξίζει, αλλά δεν είναι αυτή η αιτία που ο ρεπόρτερ συνέθεσε αυτό τον ύμνο) και, βέβαια, ο δηκτικός απέναντι στην Πρόεδρο της Βουλής τόνος του δημοσιογράφου - ο οποίος έφτασε στο σημείο να υπαινιχθεί πως οι κάμερες (τηλεοπτικές και κινητών τηλεφώνων) που κατέγραψαν το γεγονός δεν βρίσκονταν τυχαία εκεί, πως, δηλαδή, όλα αυτά η κυρία Κωνσταντοπούλου τα έκανε είτε από κακότητα είτε για το θεαθήναι. Αντικειμενικότητα, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου