ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΙΚΡΟΤΗΤΕΣ #4

#4 Και το ξημέρωμα αργούσε

Η είσοδος του στον εκδοτικό ήταν όπως και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο: αυτοκρατορική, λες και το μέρος του ανήκε. Ανέβηκε στο γραφείο του εκδότη, του Γιώργου Πρώσου, πέταξε το παλτό που έφερε στους ώμους στον καναπέ – αποκαλύπτοντας έτσι το καλοραμμένο του ριγέ κοστούμι - και κάθισε ράθυμα, δήθεν ξεθεωμένος από τη φήμη, σε μια από τις δύο χαμηλές δερμάτινες πολυθρόνες απέναντι από το μεγάλο αφεντικό. Έβγαλε τα γυαλιά ηλίου του και κοίταξε τον εκδότη με ένα κραυγαλέα ψεύτικο βλέμμα κούρασης – αχ, αυτή η διασημότητα που έρχεται πακέτο με το ταλέντο!

            Ωστόσο, ο Πρώσος τον συμπαθούσε – του έφερνε πολλά λεφτά - κι έτσι δεν τον κούραζε αυτή η προσποίηση, αυτός ο στόμφος. Παρόλο που ο συγγραφέας είχε έρθει για να συζητήσουν για τις πωλήσεις του προηγούμενου βιβλίου του και την ετοιμασία του επόμενου, ο εκδότης είχε κάτι άλλο κατά νου:

            -Πέρασε τις προάλλες ο αδερφός σου. Μου άφησε ένα κείμενο.

            -Κείμενο; Μα δεν είναι ακόμα έτοιμο.

            -Δικό του, όχι δικό σου.

            Ο συγγραφέας έδειξε να χάνει τα λόγια του, την ψυχραιμία του. Τελικά, ξανάβαλε τα γυαλιά ηλίου του.

            -Α, ναι, ναι. Το έχω διαβάσει.

            -Αλήθεια;! Και τι έχεις να πεις.

            -Στη θέση σου, δεν θα ασχολιόμουν με τέτοιες σαχλαμάρες.

            -Μα…

            Ο συγγραφέας απέτρεψε οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση επί του θέματος και έστρεψε την προσοχή του εκδότη στα δικά του γραπτά. Όταν η μεταξύ τους κουβέντα –που ήταν πολύ ενθαρρυντική για τον ήδη πετυχημένο συγγραφέα – έφτασε στο τέλος της, ο ευπώλητος έφυγε από τον εκδοτικό με βήμα ταχύ, που φανέρωνε ιδιαίτερο εκνευρισμό. Μα τι θράσος αυτός ο αδερφός μου! Να τολμήσει να μπει στα χωράφια μου; Γιατί; Επειδή χώρισε μετά από είκοσι χρόνια γάμου; Τι, δηλαδή, όποιος χωρίζει, αρχίζει να γράφει μυθιστορήματα; Κάνε μας τη χάρη…

            Φτάνοντας στο σπίτι – όπου φιλοξενούσε τον πρόσφατα χωρισμένο αδερφό του – τον φώναξε στο σαλόνι και του έριξε την κατσάδα που του ετοίμαζε εδώ και ώρα.

            -Τι νόμιζες; Επειδή χώρισες, απέκτησες ξαφνικά ταλέντο; ήταν η κατακλείδα της ιδιαίτερα σκληρής και θορυβώδους επίπληξης.

            Ο αδερφός περίμενε υπομονετικά να τα βγάλει όλα από μέσα του ο συγγραφέας, και τελικά είπε:

            -Δεν χώρισα.

            -Τι;

            -Δηλαδή, είχα χωρίσει, αλλά τα ξαναβρήκαμε. Γυρίζω σπίτι. Χάρισμά σου τα βιβλία και η δόξα.

            Και όντως γύρισε. Ο συγγραφέας έμεινε και πάλι μόνος του, στην αχανή μα άδεια σπιταρόνα του. Με δόξα και βιβλία και λεφτά. Αλλά μόνος. Και το ξημέρωμα αργούσε ακόμα.